ผมทำให้หมาผมตาย

หมาผมอายุ 10 ปีครับ ป่วยเป็นไข้สูง(104.5F) มา 4 วันก่อนตาย ไม่กินอะไรเลย กินแต่น้ำเยอะมาก ด้วยความที่เราชะล่าใจ คิดว่าเขาเคยไม่กินข้าววันนึง วันต่อมาก็กลับมากิน (อาจเพราะมีไข้นิดหน่อยแล้วก็หาย) เลยรอดูอาการ วันที่เริ่มไข้หนักเห็นเค้านอนหายใจหอบแรง ตลอด ขาเริ่มอ่อนล้า ไม่ค่อยมีแรง เดินเซ บ้างล้มบ้าง ดูอาการ เข้าวันที่ 3 ผมเลยเอาเค้าไปหาหมอ  ให้น้ำเกลือ ฉีดยา และสารอาหาร เอาเลือดไปตรวจ (วันรุ่งขึ้นหมอให้มารับผล)  กลับไปเค้าเริ่มดึขึ้นมา มีแรงกระดิกหาง เดินได้ กระโดดเข้ามานอนในที่เขาเคยนอนได้ เหมือนจะดีขึ้น  ตกดึกผมเอาเค้าไปไว้หน้าบ้าน เพราะที่บ้านผมหน้าบ้านลมโกรกดีไม่มียุง  เช้ามาผมทำธุระในบ้านให้เสร็จและคิดว่าจะเอาเค้าไปร.พ.เอาผลเลือดและให้ยาต่อ สายๆแดดเริ่มส่องเข้าหาจุดที่เขานอน  ไม่ทันฉุกคิดเรื่องแดดส่อง ได้ยินเสียงมีคนเตะถุงขยะหน้าบ้าน เลยออกไปดู เค้าขยับตัวหนีแดดมาล้มใต้ต้นไม้ กำลังหายใจอ่อนเบาแล้ว เหมือนจะหายใจเองไม่ได้ ผมปั๊มหัวใจ เค้ากลับมาหอบแรงๆด้วยตัวเองอีก  ปั๊มไปไม่กี่ที ด้วยความตกใจ คิดว่าเดี๋ยวเอาขึ้นรถพาไปหาหมอที่ร.พ. ดีกว่ายังไงก็ถึงมือหมอจะได้ช่วยได้ทัน แล้วก็อุ้มขึ้นรถทั้งอึทั้งฉี่เขา เปื้อนตัวผมหมด แต่ผมไม่สนใจครับ อุ้มมาที่รถกะบะ 4 ประตู ตอนแรกเอาไว้ฝั่งข้างคนขับ เขาหมาพันธุ์ทางตัวใหญ่ เขานอนไม่ได้ ก็ตัดสินใจเอาไปไว้ท้ายกะบะ ลิมไปว่าแดดร้อนตอนสายๆหน้าร้อน คิดแต่ว่าขับไปให้เร็วที่สุดก็จะถึงร.พ.แล้ว (ไมไกลกัน)  รีบออกรถไป รถดันติดนิดหน่อย น่าจะใช้เวลา 6-7 นาทีก่อนที่จะ ถึงรพ. แต่ร.พ.ยังไม่เปิด (ระหว่างทางเขาตากแดดตลอด  แต่ผมคิดว่าเดี๋ยวก็ถึงแล้ว ใจดีๆไว้นะ ตอนนั้นรนหมดคิดอะไรไม่ออกแล้ว) พอเห็นร.พ.ไม่เปิดกลับเข้ามาในหมุ่บ้านตัวเองระหว่างนั้นเขาชักได้ยินเสียงโครมๆตรงกะบะหลัง เลยหาที่จอดรุ่มๆ  ปรากฏว่าเขาหายใจรวยระรินมาก ปั๊มยังไงก็ไม่ขึ้นแล้ว เลยปล่อยเขาไปดีกว่า ไม่อยากให้ทรมาณแล้ว  ตอนนี้ยังเสียใจร้องไห้ตลอดเวลา คิดถึงเขามากๆ  ครับตอนนี้ก็หลายวันแล้ว  ผมมันโง่ใช่ไหม ทำไมไม่เอาเค้านอนหลังเบาะคนนั่งด้านหลัง เปิดแอร์ให้เขา ทำไมไม่ฉุกคิดว่าเขาร้อน เขาไข้สูงอยู่แล้ว จนกลายเป็นช๊อคและชักขึ้นมาสิ้นลมหายใจ ต่อให้ในรถเปื้อนอึ ฉี่ ผมก็ไม่สนใจ ตอนที่เขาเป็นไข้ก็ดันไปอาบน้ำให้เขา (หมาป่วยเช็ดตัวได้อย่างเดียวห้ามอาบจะยิ่งทรุด)  
ตอนเขาไม่มีแรง ไม่กินข้าวก็ไม่ป้อนและบังคับให้เค้ากิน หรือซื้อยาลดไข้เด็กให้ตามน้ำหนักก็ยังดี    ผมมันโง่จนตัดสินใจผิดว่าควรปั๋มหัวใจเค้าให้เค้าหายใจได้เองก่อนพาหาหมอ  สุดท้ายสิ่งนี้ทำให้ผมเกลียดตัวเองในความเขลาไม่มีสติ จนกลายเป็นคนฆ่าหมาที่ตัวเองรักมากๆ   ปีที่น้ำท่วมก็อุ้มกันฝ่าน้ำลึกเท่าเอว ไปหาแฟลตอยู่กันสองคนกับเขาที่ตัวเมืองนครปฐม กินนอนกันในห้องเดียวกันตลอด ไม่แยกจากกันเลย  แต่ท้ายที่สุดผมกลับเป็นคนฆ่าเค้าเอง  ผมผิดพลาดหลายอย่างจนไม่อยากให้อภัยตัวเอง    
        วันนี้ผมไม่มีเค้าในบ้านนี้แล้ว    สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือทำบุญไปให้เค้า อยากให้เค้ากลับมาหา    ถ้าแลกกันได้ผมขอป่วยทรมาณแทนกันกับเค้าดีกว่า   ได้ผลเลิอดมาแล้ว เป็นโรคทุกชนิด  หัวใจ ตับ ไต โลหิตจาง ปอด  มีครบ  แต่อย่างน้อยถ้าผมฉลาด ผมเลือกให้เค้านอนหลับไปยาวเลยในบ้านดีกว่าให้เค้าร้อนชักทรมาณแบบนี้   ไม่น่าเชื่อว่าผมเป็นคนทำร้ายเค้าเองกับมือตัวเอง   คิดถึงมากๆ